Kosmos i koty

- Mnie te koty nie przeszkadzają, po klatce schodowej nie chodzą. Może tylko ten smród... - mówi sąsiadka hodowcy kotów.
Ale najbardziej koty lokatora z pierwszego piętra przeszkadzają sąsiadowi mieszkającemu nad nim.

- Można mieć zwierzę w domu, nawet dwa, trzy. Ale dwadzieścia! Zresztą ten smród o czymś świadczy. Sanepid twierdzi, że moje uwagi są słuszne, zarządca budynku każe mu przywrócić mieszkanie do stanu używalności, ale poza pisaniem, nic się nie dzieje. A sąsiedzi pozabierali klamki z okien na klatce schodowej i nawet nie można ich otworzyć, żeby się wietrzyło – ubolewa Tadeusz Mikluczka.

W sprawie kotów pana Kazimierza krążą pisma i petycje, a ich właściciel przekonuje, że stara się jak może zajmować swoimi pupilami, także od strony higienicznej.

- O, widzi pan. Tu mam dwa mopy i inne rzeczy do sprzątania. Te narzuty też od czasu do czasu piorę. Nie mam dywanów, bo podłogę szybko się zmyje czy zamiecie. A ten bałagan... Trochę jestem zakłopotany, bo gdybym wiedział, że pan przyjdzie, to bym posprzątał. Ten bałagan jest mój, to nie koty – gospodarz, przestawia jakieś sprzęty, podnosi z ziemi przewrócony fotel.

Otwiera drzwi na balkon i cztery kociaki ochoczo wychodzą złapać świeżego powietrza. Reszta „burków” śpi. Na podłodze w kilku miejscach stoją naczynia i pojemniki z jedzeniem dla kotów. Także talerzyk z kostkami dla psa. Jeden z kotów zabiera się do jedzenia. Po chwili spędzonej nad miską wskakuje na wersalkę. Dziwnie się napręża, jakby pokasływał, czy się krztusił. Za chwilę zwraca kolorowe, jeszcze nie przetrawione, kulki karmy.

- Ten, niech pan zobaczy, ma ślad po obroży. Przyniosła mi go taka pani zimą. Ktoś go wyrzucił, był ledwo żywy. Na pewno by zdechł, ale go odratowałem. A tego czarnego przyniosła mi studenta z akademika, bo jej zabronili trzymać kota. Miał może dwa miesiące. Jak mogłem go nie wziąć – opowiada pan Kazimierz.

W tym kocio-domowym, ogólnym bałaganie nie sposób nie zauważyć trzech dużych lunet do obserwacji nieba.

- Bo, wie pan, kosmos i koty, to całe moje życie – zawiesza głos pan Kazimierz.

Cały artykuł w najnowszych „Nowinach Jeleniogórskich” nr 25/09