Musisz być sobą

Co to znaczy? Czy jest w ogóle możliwe bycie sobą - dziś, w naszym świecie, gdzie tyle zewnętrznych nacisków oraz pokus i możliwości czyha zewsząd; mami, otumania, przyciąga, daje i obiecuje: Weź, kup, upierz, zjedz, ubierz się, posłuchaj, obejrzyj, przyjdź, posmaruj, skrop - będziesz szczęśliwy.

Najpierw trzeba być w zgodzie z tym, co najszlachetniejsze w ludzkiej naturze - co zawarte w słowie: CZŁOWIECZEŃSTWO. Być sobą to zapatrzeć się w PIĘKNO i DOBRO. Widzieć w tych wartościach sens swego życia i cel, by je tworzyć, ukazywać innym i dzielić się nimi.

W dziedzinie światopoglądowej. Wyrobić sobie fundamentalne przeświadczenie: jesteśmy cząstką całości. Możesz się czuć jak pyłek w ogromie rzeczywistości, jak listek na drzewie - motyl czy robaczek. Ale masz swoje jedyne i niepowtarzalne istnienie: własną do przejścia ścieżynę, do spełnienia swój osobisty, człowieczy los. I przyjdzie Ci także zmierzyć się z prawdą o wszechobecnym ZŁU.

Jesteśmy na Ziemi krótką chwilę. Należymy do rodziny, która się zwie: Unia. Chrześcijaństwo. Ludzkość. W Unii być sobą znaczy, aby wszystkim obywatelom różnych państw żyło się w miarę godnie. Chrześcijanie mają być sobą, co znaczy - tak postępować, aby w dzisiejszym świecie chrześcijaństwo było tym, czym miało być w swym założeniu: solą Ziemi i światłem Świata. Zresztą, tylko wtedy się ostanie...
Jednostki, Narody, Państwa i Religie przemijają. Trwać mają Ziemia i Ludzkość. A ostaną się, gdy będzie POKÓJ. Być sobą w tym kontekście znaczy: Pluralizm, Tolerancję, uznanie dla innych Kultur, poczucie powszechnego Braterstwa, szanowanie Przyrody, uważanie zasobów Ziemi jako wspólnego Dobra całej ludzkości.

Być sobą. Trzeba mieć jakieś UPORZĄDKOWANE myślenie: o Bogu i o świecie, o sobie i o ludzkości, o śmierci oraz o kresie wszystkiego. Takie MYŚLENIE, które się staje równocześnie: moim jednostkowym SPOSOBEM bycia w tym świecie - MNĄ - moim własnym życiem. Powtórzę: Niepowtarzalnym. Jedynym. Ludzie, niestety, na ogół kryją się w anonimowej masie - a jeszcze gorzej, kiedy przybierają maski.

Naprawdę JESTEM SOBĄ dopiero wówczas. Gdy MYŚLENIE - moje o sobie - zawsze mi TOWARZYSZY: w mojej pracy, w moim byciu z innymi, na modlitwie, w radościach i smutkach. Gdy myślenie to nieustannie PRZENIKA moje słowa, uczucia, gesty i czyny, sny, marzenia, pragnienia i pożądania. I wreszcie, gdy jest to myślenie stale OBECNE - w każdej chwili i we wszystkim - co jest moim codziennym udziałem.
Jesteś wreszcie sobą...?
Kubek