Dziś dotarła do nas wiadomość o śmierci Aliny Obidniak. Miała 90 lat.
w pięknych słowach pożegnał wielką damę jeleniogórskiej kultury, na swoim facebookowym profilu, prezydent Jeleniej Góry, Jerzy Łużniak.
„Trudno pogodzić się z myślą o śmierci Aliny Obidniak, bo to oznacza pożegnanie się z żywą legendą jeleniogórskiej sceny teatralnej.
Była wizjonerką w każdym tego słowa znaczeniu – potrafiła odnaleźć młodych twórców, angażować ich do pacy w Teatrze im. C.K. Norwida, a potem cieszyć się ich sukcesami, w Polsce i na świecie. Integrowała środowisko twórcze, była w znacznym stopniu autorytetem nie tylko dla aktorów i reżyserów, ale także innych, którzy w sztuce teatru widzieli swoją rolę – kompozytorów, instrumentalistów, plastyków, fotografów…
Ale najważniejszym jej osiągnięciem, które nie powinno być zapamiętane przez wszystkich przedsięwzięcie – MIĘDZYNARODOWY FESTIWAL TEATRÓW ULICZNYCH. To Ona wymyśliła tę formułę w poprzednim ustroju, kiedy granice były zamknięte, ale nie przed Nią. Ona zaprosiła skutecznie i niemal bezinwestycyjnie wybitne zespoły z wielu krajów Europy do Jeleniej Góry i to Ona sprawiła, że „fiesty” MTFU oglądali po raz pierwszy w życiu liczni mieszkańcy Lubawki, Mirska, Gryfowa Śląskiego, czy Lubomierza. Wielu mieszkańców ówczesnego województwa jeleniogórskiego przed Jej inicjatywą nigdy nie widziało aktora „na żywo”, a mogli zobaczyć ich wielu na swoim podwórku, na swojej ulicy, w swoim malutkim miasteczku.
Nie była łatwym partnerem w negocjacjach z instytucjami, ale potrafiła być apodyktyczna w taki sposób i z takim wdziękiem, że trudno było Jej nie ulec. Dlatego ulegali jej wszyscy, a Ona potrafiła dowieść, że dla Sztuki warto się zdobyć na rozmaite wyrzeczenia.
Jej śmierć jest cezurą dla kultury w Jeleniej Górze, ale Jej osiągnięcia zostaną w naszej pamięci, tak jak i Ona sama…
Prezydent Miasta Jerzy Łużniak”
Alina Obidniak urodziła się 29 czerwca 1931 roku w Krośnie. Ukończyła studia aktorskie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie, gdzie rozpoczęła się jej wieloletnia przyjaźń z Jerzym Grotowskim. Ukończyła także studia reżyserskie we Wszechrosyjskim Państwowym Instytucie Kinematografii w Moskwie, a także reżyserię filmową w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi. Reżyserowała na deskach teatrów w Polsce oraz za granicą. Była dyrektorką naczelną i artystyczną Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu (1964-1970) oraz Taru im. C.K. Norwida w latach 1973-1988 oraz w 2000.
Jako ich dyrektorka przyczyniła się do tego, że zaczęły odgrywać ważną rolę również w europejskim życiu teatralnym: w 1978 roku Teatr im. Norwida, jako jedna z nielicznych europejskich scen dramatycznych, został nagrodzony przez krytykę na Festiwalu Teatru Narodów (Théâtre des Nations) w Caracas. Obidniak nawiązała współpracę z uznanymi twórcami, m.in. Henrykiem Tomaszewskim, Krzysztofem Pankiewiczem, Jean-Marie Pradierem i Adamem Hanuszkiewiczem. Zapraszała młodych reżyserów, umożliwiając im debiuty. Odkryła talenty reżyserskie, między innymi Mikołaja Grabowskiego, Waldemara Zawodzińskiego i Krystiana Lupy, któremu stworzyła dogodne, niemal laboratoryjne warunki dla rozwoju. Za jej pierwszej dyrekcji zaangażowała do zespołu jeleniogórskiego teatru między innymi Marię Maj, Irenę Dudzińską, Janinę Szarek, Krzysztofa Janczara, Wojciecha Ziemiańskiego, Piotra Skibę, Andrzeja Szczytkę i Krzysztofa Bienia. Zaś za drugiej dyrekcji, ponownie oddała scenę reżyserom młodego pokolenia: Mai Kleczewskiej, Aldonie Figurze i Piotrowi Kruszczyńskiemu.
Z jej inicjatywy od 1973 odbywają się coroczne Jeleniogórskie Spotkania Teatralne z udziałem zespołów krajowych i zagranicznych, a od 1983 Międzynarodowy Festiwal Teatru Ulicznego. W 1979 w Jeleniej Górze przy Teatrze im. C. K. Norwida założyła Ośrodek Badań i Praktyk Kulturowych, który miał charakter międzynarodowy i prowadził interdyscyplinarne badania teatralne. W 1988 roku Obidniak wycofała się z kierowania teatrem. Po demontażu systemu komunistycznego w Polsce stała się działaczką feministyczną i wkrótce została polską laureatką nagrody „Kobieta Europy” przyznawanej przez Komisję Europejską. Laureatką kilkudziesięciu nagród w dziedzinie teatru, m.in. nagród za reżyserię na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych oraz nagrody z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru. W 1990 roku pełniła funkcję zastępcy dyrektora w nowo powstałym Ośrodku Grotowskiego we Wrocławiu (dzisiejszy Instytut im. Jerzego Grotowskiego), utworzyła Laboratorium Samorozwoju, była prezesem Stowarzyszenia Centrum Inicjatyw Kulturotwórczych.
