„Nie umiera ten, kto trwa w pamięci żywych”.
Jego postaci nikomu związanemu z turystyką, Dolnym Śląskiem i Sudetami nie trzeba chyba przedstawiać. Na książkach i przewodnikach, artykułach i opracowaniach profesora nauk ekonomicznych, geografa – podróżnika, przewodnika sudeckiego i przodownika, działacza PTTK, znanego w Polsce krajoznawcy, redaktora naczelnego magazynu turystyki górskiej i podróży „Na Szlaku” wychowało się kilkanaście tysięcy turystów, przewodników i krajoznawców.
– Trudno było uwierzyć w szokującą wiadomość, że serce Krzysztofa – tak popularnie mówiliśmy do Niego – przestało bić – mówi Stanisław Dziuba. – Z każdym z nas, czy to dolnośląskich krajoznawców czy przewodników, zaraz po zapoznaniu przechodził na zwracanie się do siebie po imieniu. Nie lubił sztuczności, blichtru, udawania W przedostatnim dniu marca pełen zapału i sił twórczych skromny człowiek nagle zmienił szlak z sudeckiego na niebiański.
– Zakochany w regionie Krzysztof uważany był za jednego z najlepszych, posiadających największą wiedzę, regionalistów. Chętnie dzielił się wiedzą, zajmująco opowiadał o życiowej pasji, jaką zawsze dla Niego był Dolny Śląsk. Nie sposób wymienić wszystkie publikacje, jakie znajdują się w dorobku Krzysztofa, ale warto wspomnieć przynajmniej kilka z nich. Współpracował przy monumentalnym dziele, jakik jest Słownik Geografii Turystycznej Sudetów. Kilka lat temu ukazała się Jego „Historia turystyki sudeckiej”. Wydał też „Geografię turystyczną Sudetów” będącą swoistą biblią dla krajoznawców. Napisał przepiękną opowieść o życiu Marianny Orańskiej zawartą w książce „Miłość i dramaty Królewny Marianny” (ukazały się dwa wydania). To była jego ulubiona postać historyczna. O żmudnej pracy mogą świadczyć: 239 przypisy, 102 pozycje piśmienictwa i 55 ilustracji. Miałem przyjemność znać Krzysztofa od wielu lat,sporo rozmawialiśmy o tematach sudeckich i okołosudeckich. Współpracowaliśmy też na niwie zawodowej. Mimo że dzieliła nas różnica wieku, był dla mnie jak kolega, który nigdy nie odmówił pomocy – wspomina Waldemar Brygier (NaszeSudety.pl).
-Pan Profesor odszedł nagle, zbyt szybko. Był Przyjacielem, który zawsze miał czas dla innych. Mistrzem, tyle się od Niego nauczyliśmy. Pomocny, życzliwy, szlachetny, uśmiechnięty. Bardzo Go brakuje – zapewnia Małgorzata Żochowska.
Dla pani Anny śmierć wyjątkowego i mądrego człowieka okazała się dużym zaskoczeniem i bardzo przykrą wiadomością. Profesor Mazurski był jej promotorem na studiach. Ciekawie opowiadał, imponował unikatową wiedzą o regionie. Wspaniały nauczyciel, wielki autorytet, człowiek z bystrym umysłem i krasomówczym talentem. Napisał mnóstwo wspaniałych książek. Pani Anna przeczytała wiele publikacji.
– Każdy z nas mógłby długo wspominać ciekawego świata, pełnego pomysłów na przyszłość Profesora. Pod okiem Krzysztofa napisałem pracę magisterską. Potem mimo znacznej różnicy wieku zostaliśmy kolegami. Aż wierzyć się nie chce, że Krzysztofa nie ma już wśród nas. Nieprawda, że nie ma ludzi niezastąpionych. Takim był Profesor Krzysztof R. Mazurski – dodaje Piotr Gryszel.
- Krzyśka poznałem kiedyś w Schronisku na Śnieżniku. Pracował nad Wielką Encyklopedią Karkonoszy, której nie dane mu było ukończyć. To duża strata dla poznawania tych gór. Któż lepiej od Krzysztofa znał przyrodę, historię , kulturę i turystykę Karkonoszy. W tamtym roku Krzysztof pokazał mi w domu takową encyklopedię wydaną przez Czechów. Chciał, żeby taka była napisana po polsku. Może ktoś dokończy to dzieło – apeluje Jacek Serkowski.
Profesor Mazurski sam o sobie napisał, że Jego hobby to turystyka górska i podróże, publicystyka i przewodnikopisarstwo (Śląsk, Sudety, Łużyce). Był autorem naukowych i popularnonaukowych publikacji w kraju i za granicą. Lista obejmuje ponad 350 pozycji, zaś wszystkich ponad 2550. Ukazało się ponad 50 przewodników. Najważniejsze to „Świeradów Zdrój i okolice”, „Ziemia Kłodzka i Góry Opawskie”, „Sudety Zachodnie” oraz serie przewodników po dolnośląskich sanktuariach i pasmach sudeckich, regionach nizinnych Dolnego Śląska oraz miejscowościach i ich okolicach. Do ważniejszych książek naukowych Profesor zaliczył też „Krajoznawstwo PTTK 1950 – 2005”, „Tereny zielone uzdrowisk sudeckich”, „Geneza i przemiany turystyki” i „Cywilizacyjna pozycja turystyki”. W 2012 roku Krzysztof R. Mazurski dostał Nagrodę Literacką im. Władysława Krygowskiego.
Krzysztof R. Mazurski urodził się w Warszawie, jednak już od 1947 roku mieszkał we Wrocławiu. Tutaj ukończył I Liceum Ogólnokształcące i studia geograficzne na Uniwersytecie Wrocławskim (1964 – 1969). Pracę magisterską z zakresu geomorfologii napisał pod kierunkiem prof. Alfreda Jahna. Pracował w Zarządzie Okręgu PTTK we Wrocławiu i w Wojewódzkim Biurze Geodezji i Terenów Rolnych (1970 – 1982), skąd został zwolniony podczas stanu wojennego i internowany, aresztowany i skazany za działalność w NSZZ „Solidarność”. Prokurator nazwał Go „wrogiem ludu” i „wichrzycielem”. Potem był zatrudniony w Bibliotece Uniwersyteckiej, Akademii Ekonomicznej i Politechnice Wrocławskiej. Od 1991 do 1999 roku pracował jako nauczyciel akademicki, profesor, kierownik Katedry Gospodarki Przestrzennej Wydziału Gospodarki Regionalnej i Turystyki Akademii Ekonomicznej w Jeleniej Górze. Wykładał też na uczelniach w Kłodzku i w Legnicy oraz w Wyższej Szkole Zarządzania „Edukacja” we Wrocławiu. Krzysztof R. Mazurski habilitował się w 1987 roku, w 1998 roku otrzymał tytuł profesora nauk ekonomicznych, od września 2009 roku był profesorem zwyczajnym. Był organizatorem wielu konferencji, sympozjów naukowych, popularno-naukowych i krajoznawczych. Zawsze starał się w nich zapewnić udział wybitnych znawców poruszanej tematyki.
Profesor K. R. Mazurski od 1963 roku pracował społecznie w Polskim Towarzystwie Turystyczno – Krajoznawczym. Był członkiem Zarządu Głównego (wiceprezes w latach 1989-1991) i Komisji Krajoznawczej ZG (przewodniczący w latach 2002-2010). Członek Honorowy PTTK. Zasłużony Instruktor Krajoznawstwa, instruktor turystyki górskiej, fotografii krajoznawczej i przewodnictwa. Przewodnik sudecki, dolnośląski i wrocławski. Członek Rady Naukowej Karkonoskiego Parku Narodowego od 1995 roku i jej przewodniczący w latach 2005-2015. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Henryk Stobiecki
