Przed nami uroczystość Wszystkich Świętych i Zaduszki -dni, kiedy na cmentarzach i podczas rodzinnych spotkań wspominamy bliskich, którzy odeszli. Wśród nich było wiele osób ważnych dla naszego miasta i regionu – ludzi kultury, polityków, sportowców, biznesmenów, duchownych, samorządowców…
Jakub Adamczyk (1939-2021)
Pochodził ze Zduńskiej Woli-Karsznic. Po studiach w Katowicach związał się z jeleniogórską oświatą. Najpierw jako nauczyciel fizyki, później wizytator i kurator. Pomagał w organizacji Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Karpaczu. Jako bezpartyjny fachowiec został wicewojewodą jeleniogórskim. W 1987 r. był szefem Komitetu Organizacyjnego 62. Sześciodniówki Motocyklowej w rajdach szosowo– terenowych Enduro – oficjalnych drużynowych mistrzostw świata (ISDE). Z zadania wywiązał się wzorowo.
Tadeusz Bierowski (1949-2022)
Samorządowiec i działacz społeczny z krwi i kości. Wielokrotnie sprawował mandat radnego Rady Miejskiej w Kowarach. W latach 1998-2002 pełnił funkcję burmistrza Kowar. Wiele lat swojego życia poświęcił na pracę i działalność na rzecz miasta nad Jedlicą. Karierę zawodową zakończył w jeleniogórskim oddziale Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
Michał Bogucki (2003 – 2022)
Jak nikt inny zmobilizował się w bezprecedensowy sposób jeleniogórzan i mieszkańców okolic we wsparciu walki z ostrą białaczką szpikową. Wiele wskazywało na powodzenie leczenia w klinice w Dreźnie. Michałowi udało się szczęśliwie przejść radio- i chemioterapię, przeprowadzono przeszczep szpiku CAR-T od anonimowego dawcy. To w zbiórce na terapię w klinice w Dreźnie mieszkańcy Jeleniej Góry i okolicy zmobilizowali się, jak nigdy dotąd. Dziesiątki wydarzeń, tysiące licytacji błyskawicznie pozwoliły zebrać niezbędne środki. Michał nie poddawał się ani przez chwilę, nigdy nie tracił nadziei, został pierwszym pacjentem Przylądka Nadziei, który zdał maturę, ani przez chwilę nie wyzbył się marzeń, snuł dalekosiężne plany.
Andrzej Bokiej (1957 – 2022)
Jeleniogórzanin, proboszcz parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Jeleniej Górze. Był jednym z najbardziej znanych i lubianych duchownych w mieście. Dał się poznać jako duszpasterz, ale również animator wydarzeń kulturalnych. Dzięki jego staraniom świątynia, przeszła gruntowny remont i wróciła do swojej świetności. Najdłuższy okres posługi odbył w Jeleniej Górze. W 1991 roku przejął rolę proboszcza w parafii pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego. W tym czasie Ks. Andrzej służył także jako kapłan służb mundurowych i pułkownik w Garnizonie Wojska Polskiego w Jeleniej Górze. Był pomysłodawcą, organizatorem i dyrektorem generalnym Europejskiego Festiwalu Muzyki Organowej „Silesia Sonans”, oraz założycielem młodzieżowej orkiestry kameralnej o tej samej nazwie. Odznaczony Brązowym, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym, Srebrnym i Złotym Odznaczeniem Sił Zbrojnych w Służbie Ojczyzny, a także Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Stanisław Ciosek (1939-2022)
Od 1975 do 1980 roku był I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Jeleniej Górze i szefem tutejszej Wojewódzkiej Rady Narodowej. Przez trzy kadencje (1972 – 1985) sprawował mandat posła, w latach 1976 – 85 reprezentując okręg jeleniogórski. Potem wrócił do pracy w partii i jej władzach centralnych, m.in. kierując Wydziałem Społeczno-Prawnym KC, pełniąc funkcje sekretarza KC PZPR. Był też sekretarzem generalnym Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. W latach 1980 – 1985 był wchodził w skład rządu Józefa Pińkowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego. W 1989 został ambasadorem w ZSRR, reprezentującym rząd Mazowieckiego. Pozostał w Moskwie po rozpadzie ZSRR jako ambasador RP w Federacji Rosyjskiej. Misję dyplomatyczną zakończył w 1996. Uchodzi za jednego z architektów strony komunistycznej porozumień Okrągłego Stołu, a także za ważnego negocjatora umowy o wyprowadzeniu wojsk rosyjskich z Polski.
Janusz Cwen (1945 – 2021)
Dziennikarz, przez większość zawodowego życia związany z mediami jeleniogórskimi. Pracował w jeleniogórskim oddziale „Słowa Polskiego”, był też dziennikarzem „Gazety Wrocławskiej” i miesięcznika „Karkonosze”. W „Jelonce” pełnił funkcję sekretarza redakcji. Przez pewien okres był też rzecznikiem prasowym pierwszego, niekomunistycznego wojewody jeleniogórskiego, Jerzego Nalichowskiego, ale najwyraźniej praca „po drugiej stronie barykady” nie spodobała mu się, bo szybko wrócił do pióra i dziennikarskiej rzeczywistości. Ostatnie lata życia Janusz Cwen spędził w Irlandii i tam waśnie zmarł.
Jerzy Czajka (1937 – 2022)
Przewodnik sudecki, ratownik GOPR, kasztelan na Chojniku. Był autorem książki „Zamek Chojnik”, wydanej w 1990 r. w Jeleniej Górze. Był przewodnikiem sudeckim od 1962 r., ratownikiem GOPR od 1969, instruktorem narciarskim, a w latach 1975-2012 gospodarzem – „kasztelanem” zamku Chojnik. To on w 1991 r. zainicjował Turnieje Rycerskie o Złoty Bełt Zamku Chojnik, a rok później założył Bractwo Rycerskiego Zamku Chojnik. Bez reszty oddany idei odtwarzania zamku Chojnik, który przez 37 lat był jego drugim domem.
Radosław Czerniak (1969 – 2022)
Wybitny koszykarz i trener koszykówki. Największe sukcesy osiągnął ze Śląskiem Wrocław cztery razy zdobywając mistrzostwo Polski. W latach 2000-2003 występował w Turowie Zgorzelec, w którym zakończył zawodniczą karierę. W tym samym klubie rozpoczął swoją przygodę jako trener, pracując w nim do 2006 roku i wprowadzając zgorzelecka drużynę koszykarską do najwyższej klasy rozgrywkowej . Potem objął Górnika Wałbrzych i też wprowadził go do ekstraklasy. Następnie przeniósł się do reprezentacji Polski, gdzie pełnił rolę asystenta selekcjonera Muliego Katzurina. W latach 2013-2015 prowadził żeński zespół Ślęzy Wrocław.
Mieczysław Dynius (1934 – 2022)
Sportowiec, trener, działacz sportowy. Od lat 60. XX wieku związany ze skibobami, został najbardziej utytułowanym polskim zawodnikiem. Zdobył 12 tytułów mistrza Polski w kategorii seniorów, czterokrotnie był wicemistrzem, tyleż samo razy zdobył medale brązowe. W 1973 roku jako pierwszy Polak-skibobista startował na mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen, wymyślił i współorganizował Skiboby o Puchar Szrenicy w Szklarskiej Porębie. W roku 1975 Mieczysław Dynius odniósł największy sportowy sukces – tytuł wicemistrza świata w slalomie gigancie. Po zakończeniu kariery zawodniczej był przez wiele dziesięcioleci trenerem młodzieży.
Radosław Fijołek (1974 – 2021)
Komendant miejski PSP w Jeleniej Górze. Związany był z pożarnictwem od 1994 roku. Po ukończeniu Szkoły Głównej Służby Pożarniczej podjął służbę w Komendzie Rejonowej Państwowej Straży Pożarnej w Jeleniej Górze na stanowisku dowódcy sekcji w Jednostce Ratowniczo-Gaśniczej nr 1, a następnie jako dowódca zmiany w Jednostce Ratowniczo-Gaśniczej nr 2. Od 2003 roku pracował w wydziale operacyjno – szkoleniowym Komendy Miejskiej PSP w Jeleniej Górze, a od 2007 roku w Jednostce Ratowniczo – Gaśniczej nr 2 jako zastępca dowódcy JRG. Od 2008 zastępca komendanta miejskiego PSP w Jeleniej Górze, a od 2017 r. komendant miejski PSP.
Ewa Gerczuk-Moskaluk (1947 – 2022)
Jej prace – przedmioty ze szkła artystycznego – są w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze, Muzeum Szkła Współczesnego w Sosnowcu i w Muzeum Ziemi Kłodzkiej. Była projektantką w Hucie Szkła Gospodarczego „Sudety” w Szczytnej Śląskiej, gdzie tworzyła szkła użytkowe oraz unikatowe. W 1981 roku przeniosła się do rodzinnej Jeleniej Góry, gdzie w liceum plastycznym w Cieplicach prowadziła zajęcia z rysunku i malarstwa oraz zajęcia warsztatowe. W latach 1994–1998 zastępca dyrektora Liceum Plastycznego.
Tadeusz Gołębiewski (1943 – 2022)
Zaczynał od produkcji ciastek, małą cukiernię przekształcając w fabrykę. Od latach 90. rozwijał sieć luksusowych hoteli w Polsce, które sygnowane były jego własnym nazwiskiem. Do najsłynniejszych należą m.in. hotel Gołębiewski w Mikołajkach, który wybudował w 1991. r., i otwarty w 2010 r. największy istniejący hotel w Polsce — Hotel Gołębiewski w Karpaczu. Hotel w Karpaczu – choć kontrowersyjny – był jednak dla miasta pod Śnieżką zasadniczym katalizatorem rozwoju.
Kazimierz Janik (1947 – 2022)
Był bodaj najbardziej znanym wójtem w regionie, a może i na Dolnym Śląsku. Pracę zaczął w 1971 w PGR w Pisarzowicach, w 1977 został dyrektorem SKR w Leśnej, a od 1980 r. naczelnikiem w tej miejscowości. W 1986 roku, już na zawsze, związał się z gminą Zgorzelec, gdzie najpierw także pełnił funkcję naczelnika, a po reformie samorządów wójta. I jak stanął u steru gminy w 1986 r. tak pozostawał przy nim nieprzerwanie przez 28 lat, bez względu na otaczające okoliczności polityczne i zasady wyboru. Zrezygnował z wójtowania w 2014 r., choć z działalności samorządowej nie zrezygnował. Wystartował w wyborach do sejmiku i mimo niepewnej wejścia trzeciej pozycji na liście znajdującej się w kryzysie lewicy mandat zdobył. Zgodnie oceniany jako innowator i wizjoner. Miał wielkie sukcesy, jak pierwsze centrum handlowe, terminal graniczny, giełda rolna. Nowiny (i nasi czytelnicy) doceniliśmy K. Janika – w 1994 r. zdobył tytuł Człowieka Roku 1993 r.
Roksana Knapik (1978 – 2022) i Andrzej Sokołowski (1981 – 2022)
Andrzej był przewodnikiem i ratownikiem Karkonoskiej Grupy GOPR, świetnym wspinaczem i narciarzem. Wspinał się w Tatrach, Alpach, Yosemitach i Norwegii, wytyczył nowe drogi w Tybecie Wschodnim i Tienszanie. Na nartach jeździł od dziecka, wspinał się od ponad 20 lat, miał osiągnięcia w większości gatunków wspinaczki – od przejść skalnych, przez mikstowe, aż po wielkie ściany. Wytyczył kilkadziesiąt nowych skałkowych dróg sportowych w Karkonoszach oraz kilka górskich. Przejście nowej drogi w Himalajach Nepalu (Khumbu) – Dzień Niepodległości (WI 5+, M7, 1200 m) na Pharilapche (6071m) w trzy i pół dnia z Michałem Królem i Przemkiem Wójcikiem zostało uhonorowane nagrodą Ministra Sportu. W Polskim Stowarzyszeniu Przewodników Wysokogórskich od 2010 roku, kształcił kolejne pokolenia przewodników jako instruktor i członek Komisji Technicznej.
Roksana była geolożką, napisała pracę magisterską z mineralizacji w bazaltach Śnieżnego Kotła w Karkonoszach. Była „sudecką patriotką”, kochała wyprawy w swoje okolice i zbierała minerały z Sudetów. Zawsze pełna pozytywnej energii, pomysłów i otwarta na szalone projekty. W ostatnich latach pracowała w Karkonoskim Parku Narodowym, a następnie jako przewodniczka wycieczek mineralogicznych we własnej firmie – Rock’si Geoedukacja. Pisała liczne artykuły popularnonaukowe. Była redaktorką monografii „Przyroda Karkonoskiego Parku Narodowego”. Organizowała giełdy minerałów w Cieplicach, była animatorką lokalnego ruchu kolekcjonerskiego
Razem dzielili pasję do gór i geologii. Zginęli tragicznie w lawinie, w Tatrach Słowackich.
Roman Kwaśnicki (1966 – 2001)
Jeleniogórzanin, zootechnik, doktor nauk rolniczych. Zawodowo był zootechnikiem w RSP, by przejść do oświaty – najpierw jako nauczyciel, inspektor oświaty i wychowania w urzędzie gminy Jeżów Sudecki, potem dyrektor Zespołu Szkół Rolniczo-Ekologicznych w Jeleniej Górze. W latach 1990–1998 był jeleniogórskim radnym, krótko zasiadając w zarządzie. Od 1995 do 1997 zajmował stanowisko wicewojewody jeleniogórskiego. W okresie 1998–2006 kierował Centrum Rehabilitacji Rolników KRUS w Szklarskiej Porębie. Następnie objął stanowisko zastępcy dyrektora departamentu w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Dolnośląskiego. Od 2006 był także starszym wykładowcą w Kolegium Karkonoskim w Jeleniej Górze. Od 23 stycznia do 4 września 2008 pełnił funkcję prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Kierował miejskimi strukturami PSL w Jeleniej Górze. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
Roman Latosiński (1955 – 2022)
Najpierw żołnierz, potem samorządowiec. Absolwent Wyższej Oficerskiej Szkole Wojsk Rakietowych i Artylerii w Toruniu. Służbę rozpoczął w Garnizonie Gniezno, potem w Wejherowskim Pułku Artylerii Przeciwpancernej. W 1986 roku otrzymał stanowisko szefa sztabu Dywizjonu Artylerii Rakietowej BM – 21, w 23. Kołobrzeskiej Brygadzie Artylerii w Zgorzelcu. Najpierw jako oficer operacyjny, potem dowódca dywizjonu artylerii rakietowej. W 1998 r. złożył wniosek o zwolnienie z zawodowej służby wojskowej i, jako rezerwista, podjął pracę w Urzędzie Miasta Zgorzelec, gdzie pełnił funkcję rzecznika prasowego, naczelnika wydziału promocji i informacji, następnie wydziału promocji i współpracy z zagranicą, a później komendanta zgorzeleckiej Straży Miejskiej.
Danuta Maślicka (1941 – 2022)
Wieloletni pedagog, poetka i pisarka, radna Rady Miasta Bolesławiec I kadencji, w latach 1990 – 2001 dyrektorka Bolesławieckiego Ośrodka Kultury. Przez lata zaangażowana w działalność kulturalną, polityczną i społeczną, a swoją pasję i zamiłowanie do słowa przekazywała także w pracy pedagogicznej, jako nauczycielka języka polskiego w Zespole Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych im. mjra Henryka Sucharskiego w Bolesławcu. Była jedną z działaczek opozycyjnych w czasach „Solidarności”, czemu poświęciła autobiograficzną książkę „Znikopis”.
Franciszek Pieczka (1928 – 2022)
Wybitny aktor karierę sceniczną zaczynał na deskach jeleniogórskiego teatru. Łącznie zagrał w ponad stu produkcjach wśród których wymienić można: „Wesele”, „Austeria”, „Ziemia obiecana”, „Potop”, „Konopielka” „Jańcio Wodnik” czy „Quo vadis”, choć oczywiście niezapomniany jest także jako Gustlik z „Czterech pancernych i psa”. Odznaczony najwyższym polskim odznaczeniem państwowym, Orderem Orła Białego. Pochodził z Górnego Śląska. Przed II wojną był organistą w kościele i pracował na roli. Po 1945 r. trafił do kopalni, ale po roku pracy w kopalni zdecydował się na….studiowanie aktorstwa. Był absolwentem PWST w Warszawie. Debiutował na scenie Teatru Dolnośląskiego w Jeleniej Górze.
Janusz Rodziewicz (1944 – 2022)
Przez 50-lat był związany z Radiem Wrocław. Współpracował z redakcją sportową rozgłośni. Relacjonował mecze ligowe jeleniogórskich drużyn. Był wieloletnim spikerem Biegu Piastów oraz wielu imprez sportowych. Jego głos był znany wszystkim jeleniogórskim kibicom. Zawsze kompetentny. Zawodowiec. Do tego lubiany i szanowany kolega. Od zawsze związany z Jelenią Górą. Absolwent cieplickiego II LO i Politechniki Wrocławskiej. Wychował całe grono „radiowców”. Był także nauczycielem i sędzią narciarskim.
Aleksander Samostrokow (1951 – 2021)
Był Ukraińcem ze Lwowa, który w Bolesławcu stworzył dwa znakomite chóry. Ukończył Akademię Muzyczną we Lwowie w 1976 r. Pracował z chórami wyższych i średnich szkół muzycznych, a także i amatorskimi. Grał na pianinie i pracował jako akompaniator. Do Bolesławca przyjechał w 1999 roku. Rozpoczął pracę jako nauczyciel w bolesławieckiej Państwowej Szkole Muzycznej, gdzie założył chór Kamerton, otwarty również dla dzieci spoza szkoły. Zespół koncertował i szybko zaczął zdobywać nagrody w całej Europie. Zaledwie po kilku latach chór stał się ważną częścią bolesławieckiej sceny muzycznej. W 2011 roku założył miejski chór Cantate Deo.
Krystyna Szemplińska (1921 – 2022)
Urodzona w Poznaniu. Do Jeleniej Góry trafiła w 1945 r. i mocno zaangażował się w powstające tu harcerstwo. Drużynowa 1 DH przy liceum ogólnokszytałcącym, przyboczna Hufca Harcerek w Jeleniej Górze. Przez wiele lat związana ze Szkołą Narciarską i Sudeckim Klubem Sportowym, gdzie była wspaniałą i ciepłą instruktorką. Cudownie uczyła dzieci i młodzież – wychowała wiele pokoleń w narciarstwie.
Zofia Trojnar (1938 – 2022)
Mieszkanka Kowar, liderka zespołu ludowego „Kowarskie Wrzosy”, nagradzanego na ogólnopolskich przeglądach zespołów folklorystycznych, kultywującego lokalną tożsamość. Pisała wiersze i teksty piosenek dla zespołu. Kultywujące lokalną tożsamość „Kowarskie Wrzosy” wielokrotnie nagradzano na regionalnych i ogólnopolskich przeglądach zespołów folklorystycznych. W 2021 wydała swoją pierwszą książkę – tomik poezji „Barwy życia bez ukrycia”, tym samym spełniając jedno ze swoich marzeń. Zaangażowana w różne społeczne inicjatywy. Była kandydatką naszych czytelników do tytułu Człowieka Roku 2021.
Romuald Witczak (1938 – 2022)
Wieloletni działacz Towarzystwa Przyjaciół Jeleniej Góry. W latach 60. XX w. przeprowadził się do Kowar, gdzie otrzymał posadę w tamtejszej drukarni. Po przeprowadzce do Jeleniej Góry został szefem Państwowych Zakładów Graficznych, czyli drukarni przy ul. Konopnickiej. Nie zajmował się jedynie organizacja pracy zakładu, ale zajął się też redagowaniem różnych publikacji. Podjął też współpracę z jeleniogórskim Ośrodkiem Doskonalenia Nauczycieli, dla którego wiele lat redagował czasopisma pedagogiczne. Był wykładowcą w Kolegium Karkonoskim. Zafascynowały go Sudety i z tej fascynacji narodziła się pasja pisarska. Spod jego pióra wyszły przewodniki, monografie popularnonaukowe, informatory, liczne artykuły, recenzje, jak również opisy do map, a także powieści. Angażował się (najczęściej społecznie), jako redaktor i korektor, w liczne wydawnictwa regionalne. Był jednym z redaktorów „Rocznika Jeleniogórskiego”. Aktywnie uczestniczył w pracach Jeleniogórskiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego.
Marian Zdybał (1946 – 2022)
Założyciel i wieloletni kierownik Zespołu Ludowego „Jeleniogórzanie”. Przez lata z wielką pasją przekazywał kulturę ludową kolejnym pokoleniom. Założony przez niego zespół „Jeleniogórzanie” otrzymał w 2012 roku tytuł „Zasłużony dla Miasta Jeleniej Góry”. Grał na prawie wszystkich instrumentach, szył stroje dla zespołu, występował, wyszukiwał pieśni ludowe i tworzył repertuar, szkolił młodych członków „Jeleniogórzan”. Zespół Ludowy „Karkonosze” przy Spółdzielni Inwalidów w Jeleniej Górze założył w 1983 roku. W 1990 roku zespół zmienił nazwę na „Jeleniogórzanie”.
Fot. redakcja, archiwa rodzinne, publiczne profile facebookowe, domeny publiczne
1 Komentarz
„Jak nikt inny zmobilizował się w bezprecedensowy sposób jeleniogórzan”