Przed nami uroczystość Wszystkich Świętych i Zaduszki -dni, kiedy na cmentarzach i podczas rodzinnych spotkań wspominamy bliskich, którzy odeszli. Miniony rok był pod tym wzgledem bardzo smutny. Od konca II wojny światowej w ciągu roku nie zmarło tak wielu Polaków, jak w ciągu ostatnich 365 dni.
Wśród nich było też wyjątkowo wiele osób ważnych dla naszego miasta i regionu – ludzi kultury, polityków, sportowców, biznesmenów, duchownych, samorządowców. Liczba zmarłych przytłacza. W ciągu roku odeszło od nas dwa razy więcej takich postaci, niż w poprzednich latach. Wielu z nich zabrał covid.
Adam Blicharski (1972- 2021)
Był wiceburmistrzem Kamiennej Góry od grudnia 2018 r., gdzie odpowiadał m.in. za finanse. W ostatnich wyborach kandydował na burmistrza z PiS. Po przegranej pierwszej turze poparł obecnego burmistrza. Wcześniej był głównym księgowym w Powiatowym Biurze Pracy. Pamiętają go też kibice piłkarscy, bo przez wiele lat był najpierw zawodnikiem, potem trenerem Olimpii Kamienna Góra. Kontuzja nie pozwoliła mu na zrobienie wielkiej kariery zawodniczej, ale kibice futbolu pamiętają Adama jako wielkiego walczaka. Niezależnie od działalności zawodowej i społecznej wszyscy wspominają go jako fantastycznego i empatycznego człowieka.
Urszula Broll (1930 – 2020)
Malarka, animatorka kultury niezależnej, buddystka. Była w kręgu osób tworzących zręby społeczności buddyjskiej w Polsce. Pochodziła z Katowic, gdzie przeszła drogą twórczą od postimpresjonizmu do abstrakcji. Dała się też poznać, jako inspiratorka ruchów artystycznych, a jej (i ówczesnego męża) mieszkanie stało się ślaskim centrum niezależnego ruchu artystyucznego. Współtworzyła grupy ST-53, Oneiron. Od lat siedemdziesiątycnh zaangażowana w ruch buddyjski. Współtworzyła pierwszy w PRL periodyk buddyjski „Droga Zen” i pierwszą, formalną grupę buddyjską w Polsce. Od 1983 r. w Przesiece, gdzie zajmowała się twórczością malarską i buddyjska praktyką duchową.
Edward Bober (1930 – 2021)
Pierwszy proboszcz parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Bolesławcu (1969 – 2006), Dziekan Dekanatu Bolesławiec-Zachód, Honorowy Obywatel Bolesławca. Pochodził z Podkarpacia. Święcenia kapłańskie przyjął w 1955 roku. Był wikarym w parafiach w Sycowie, w Kamiennej Górze, w Marciszowie i w parafii Wniebowzięcia NMP w Bolesławcu. W 1969 został skierowany do Bolesławca z misją odbudowy poewangelickiego kościoła i utworzenia nowej parafii. Z zadanie wywiązał się znakomicie. Wyróżniony godnością prałata honorowego Ojca Świętego.
Zbigniew Bogusz (1945 – 1921)
Lotnictwo było jego pasją. Działał w Aeroklubie Jeleniogórskim, współtworzył i przez wiele lat był wiceprezesem nieistniejącego już Aeroklubu Zgorzeleckiego. Był też egzaminatorem ULC, autorem książek lotniczych, współpracował przy tworzeniu wielu projektów lotniczych. Był też ratownikiem górskim. W Karkonoskiej Grupie GOPR służył od 1980 r. do 2014 r. Został uhonorowany Srebrną i Złotą odznaką GOPR. A dodać trzeba pasje sportowe, realizowane od zawsze. Był świetnym narciarzem, wielokrotnym uczestnikiem Biegu Piastów, a ostatnio odnoszącym sukcesy miotaczem. Na MŚ 2018 w Maladze tylko 1 cm zabrakło do finału w rzucie ciężarkiem.
Bogusław Chodak (1955 – 2021)
Radny powiatu karkonoskiego i przedsiębiorca. Był mieszkańcem gminy Jeżów Sudecki. Prowadził tam własny biznes z branży motoryzacyjnej i prowadził stację paliw w Siedlęcinie. W czasach odrodzonego samorządu bardzo aktywny na tym polu. Najpierw w samorządzie gminnym – w Jeżowie Sudeckim był wiceprzewodniczącym rady w pierwszych dwóch kadencjach samorządu; potem wojewódzkim, jako delegat do sejmiku gmin województwa jeleniogórskiego; po powstaniu powiatów – niezmiennie reprezentował gminę Jeżów w powiecie karkonoskim. Należał do Prawa i Sprawiedliwości.
Józef Cięciwa (1962 – 2020)
Legenda jeleniogórskiej koszykówki. Kosz był jego pasja od najmłodszych lat. Od razu z sukcesami – jako wyróżniający zawodnik w reprezentacji SP nr 1 w Zgorzelcu, w 1977 r. zdobył z nią mistrzostwo Polski młodzików. Na etapie juniorskim trafił do reprezentacji kraju. Dorosłą karierę koszykarską rozpoczął w Piotrkovii Piotrków Trybunalski, jednak gdy w Jeleniej Górze zaczął się tworzyć zespół z prawdziwego zdarzenia wrócił do rodzinnego miasta i stał się jednym z głównych architektów sukcesów Spartakusa. W decydującym o awansie do ekstraklasy meczu ze Stalą Bobrek Bytom w 1989 r. na trzy sekundy przed końcową syreną i punkcie straty Józek dostaje piłkę i zaraz jest faulowany. Dwa rzuty osobiste otworzą jeleniogórskiej drużynie drogę na koszykarskie szczyty. Józek mimo zmęczenia i wagi wykonuje je bezbłędnie. Jelenia Góra ma ekstraklasę. Zakończył karierę w wieku 30 lat. Mógł grać dalej, ale nie chciał odchodzić jako przeciętny zawodnik.
Jerzy Gontarski (1960 – 2020)
Pochodzący z Legnicy poeta, mieszkający i tworzący we Wrocławiu. Także filozof, dziennikarz, informatyk, nauczyciel, programista. Jesienią 2012 roku przyjął funkcję wiceprezesa Stowarzyszenia Jeleniogórski Klub Literacki i piastował ją aż do śmierci w 2020 roku. W latach 2015 – 2019 był wiceprezesem dolnośląskiego oddziału Związku Literatów Polskich. Członek zarządu Głównego ZLP. W Jeleniej Górze współorganizował „Wielkie Wierszowanie”, „Warsztaty Literackie pod Śnieżką”, „Literackie pożegnanie lata”. Powtarzał: – „Wszystko, co mi się dobrego zdarzyło przez ostatnie lata to Jelenia Góra…”
Wiesław Gołas (1931 – 1921)
Wybitny aktor, jeden z najpopularniejszych w Polsce, zapamiętany z wielu ról filmowych i teatralnych. Debiutował na scenie Teatru Cypriana Kamila Norwida (ówczesny Teatr Dolnośląski) w Jeleniej Górze. Sławę przyniosła mu rola w kultowym „Kabarecie Starszych Panów”.Idol starszych pokoleń, znany m.in. z roli Tomka Czereśniaka w filmie „Czterej pancerni i pies”, barona Krzeszowskiego („Lalka”, 1968 r.); Karpiela („Poszukiwany, poszukiwana, 1972 r.); Kazika („Brunet wieczorową porą”, 1974 r.); inspicjenta („Miłość ci wszystko wybaczy”, 1981 r.) czy Majewskiego („Alternatywy 4”, 1983 r.). Łącznie zagrał w kilkudziesięciu produkcjach filmowych.
Zbigniew Górski (1946 – 2021)
Przewodnik sudecki, instruktor, ratownik GOPR. W Jeleniej Góry od lat siedemdziesiatych, pracował jako nauczyciel w Zespole Szkół Zawodowych nr 2, a do gór przekonał się podczas pięcioletniej pracy w Wysokogórskim Obserwatorium Meteorologicznym IMGW na Śnieżce, gdzie prowadził badania i analizy z zakresu chemii atmosfery. Kolejną pracą był Ośrodek Badań i Kontroli Środowiska w Jeleniej Górze. Działał też w Klubie Sportowym „Julia” w Szklarskiej Porębie. Odbył dwa roczne kontraktry w stacji polarnej PAN na Spitsbergenie. Do pracy w obserwatorium na Śnieżce powrócił w latach 1988-1997. Ostanie lata pracy zawodowej spędził w Karkonoskim Parku Narodowym, pracując jako starszy strażnik straży parku. Do GOPR wstąpił w 1973 r. jako ochotnik, ale w pełni dyspozycyjny. Miał uprawnienia przewodnika sudeckiego, certyfikowanego ratownika medycznego, instruktora narciarstwa i ski-touringu. Kawaler Srebrnego Krzyża Zasługi.
Leszek Grala (1963 – 2021)
Kiedy w 1989 r. zaczynał gospodarować na 11 hektarowym areale, nikt nie spodzieał się, że zostanie jednym z największych farmerów w regionie z 600 hektarowym gospodarstwem. I jednym z najważniejszych rolniczych działaczy. Okreslano go jako jednego z ojców założycieli współczesnego samorządu rolniczego Był przewodniczącym zarządu wojewódzkiego Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” w Jeleniej Górze, w latach 1991-1995 burmistrzował Lubomierzowi, a potem prezesował Jeleniogórskiej Izbie Rolniczej. W latach 1999-2003 wiceprezes zarządu Dolnośląskiej Izby Rolniczej, a od 2003 r. jej prezes. W Lubomierzu wymyślił Festiwal Filmów Komediowych. Był kawalerem Srebrnego i Brązowego Krzyża Zasługi.
Andrzej Graunitz (1942 – 1921)
Wybitny adwokat, legenda dolnośląskiej palestry. Znany nie tylko jako znakomity prawnik, ale i humanista, człowiek ogromnej wiedzy, orator, mentor, wychowawca całego pokolenia prawników. Karierę prawniczą zaczynał w 1968 roku aplikanturą prokuratorską w Złotoryi i w Jeleniej Górze. W tej ostatniej był asesorem, potem podprokuratorem i zastępcą prokuratora powiatowego. Przez trzy lata był radcą prawnym. Od 1979 r. prowadził praktyke adwokacją najpierw w Kamiennej Górze, a od 1990 r. w Jeleniej Górze. Był członkiem Komisji Doskonalenia Zawodowego i Szkolenia Aplikantów Adwokackich (wykładowca), potem jej Przewodniczącym. Członek Okręgowej Rady Adwokackiej. W najtrudniejszych sprawach, także w tych, w których kiedyś groziła kara śmierci, nigdy nie wartościował swoich klientów. Nie bał się żądnych spraw, również tych politycznych, z okresu stanu wojennego. Brał w obronę działaczy Solidarności. Nie zastanawiał się, czy poniesie tego konsekwencje. Był obrońcą i tak widział swoje posłannictwo.
Artur Hansel (1941 – 2020)
Przewodnik górski-sudecki, instruktor przewodnictwa PTTK, pilot wycieczek. W jeleniogórskim oddziale PTTK od 1969 r. Przewodnictwo było jego pasją. Uprawnienia przewodnickie III kasy zdobył w roku 1974, a „dwójkę” uzyskał siedem lat później. Był do końca aktywny w podróżowaniu i oprowadzaniu. Jeszcze w sierpniu 2020 r. prowadził wycieczkę do Wiednia, a w październiku był z żoną na wędrówce w Bieszczadach, gdzie świętowali 79 urodziny Artura. Jego droga zawodowa związana była ze szkolnictwem. Nauczał przede wszystkim fizyki, ale również innych przedmiotów ścisłych – matematyki i chemii. Był nauczycielem w Szkole Podstawowej przy Szpitalu Uzdrowiskowym w Cieplicach, zastępcą dyrektora w szkole zawodowej przy Fabryce Maszyn Papierniczych FAMPA oraz dyrektorem Zasadniczej Szkoły Budowlanej w Cieplicach. Pracował też w Szkole Rzemiosł Artystycznych w Cieplicach i Szkole Podstawowej w Jagniątkowie.
Zbigniew Hercuń (1950 – 2020)
Samorządowiec z gmminy Lubań. Był sołtysem Henrykowa, radnym gminnym, radnym powiatowym. Wójtem gminy Lubań został w 2010 r. różnicą zaledwie 0,52 procent głosów (jedną z niajniżswzych róznic w województwie). Zdobył poparcie mieszkańców obietnicą transparentengo sprawowania władzy. Wywiązał się z tej zapowiedzi w sposób wówczas prekursorski (m.in.) montując kamerę w swoim gabinecie, która dokumentowała spotkania, proces podejmowania decyzji ważnych dla lokalnej społeczności. Był członkiem Komitetu Sterującego Interreg Polska-Saksonia w Euroregionie Nysa.
Janisław Hiller (1943 – 2021)
Muzyk, kompozytor i instruktor muzyczny, od lat związny z Osiedlowym Domem Kultury w Jelniej Górze. Pochodził z Łodzi; w naszym mieście od lat powojennych. Pracowała w PKS-ie, a w przyzakładowym klubie reaqlizował pasje muzyczne, które zaprowadziły go do ODK. Przy Osiedlowym Dmu Kulturyt założył Otwartą Grupę Swingującą, która stała się jedną z wizytówek placówki. W zespole grał na pianinie i akordeonie. Znany był też z wieloletniej działalności w Studiu Piosenki ODK,
Ryszard Jędrecki (1948 – 2020)
RDS – Ryszard Dobre Serce, Rico, Arczi, Jędruś. Tak Ryszard Jędrecki był nazywany przez najbliższych, przyjaciół i kolegów z GOPR. GOPR-u rok po zdaniu matury w technikum mechanicznym w Jeleniej Górze. Kawaler Złotego Krzyża Zasługi. Był członkiem zarządu Grupy Karkonoskiej GOPR, wieloletnim członkiem kapituły odznaczeń GOPR, sekretarzem fundacji GOPR, współzałożycielem Klubu Seniora GOPR i ostatnim jego prezesem. Współpracował z kwartalnikiem „Ratownictwo Góreckie”. Poza górami był inspektorem w ZUS, gdzie też pomagał ludziom zagubionym w zusowskich zawiłościach.
Piotr Kozyra (1979 – 2021)
Był jednym z największych talentów koszykarskich, jakie pojawiły się w Jeleniej Górze. Zawodnik o nieprawdopodobnej łatwości rzucania. W równym stopniu trafiał do kosza z każdej boiskowej pozycji. Był graczem dynamicznym, zdobywał bardzo dużo punktów, ale w ligowych meczach nie był egoistą. Reprezentował Sudety i Spartakusa Jelenia Góra, a także Górnika Wałbrzych. Relacje prasowe po meczach z jego udziałem miewały takie tytuły: „Spartakus gromi, Kozyra królem parkietu”, „Piotr Kozyra pogrążył Górnika”. W każdej drużynie, którą reprezentował był jej gwiazdą.
Tadeusz Lewandowski (1944 – 2021)
Działacz NSZZ Solidarność, poseł na Sejm I kadencji, senator IV i VI kadencji, samorządowiec. Do NSZZ „Solidarność” wstąpi w 1980 roku. W stanie wojennym internowany. Represjonowany za działalność opozycyjną, m.in. w 1985 zwolniono go z pracy. W latach 1989–1992 przewodniczył zarządowi regionu NSZZ „Solidarność” w Jeleniej Górze. Z listy związkowej sprawował mandat posła na Sejm RP. W 1994 został wybrany na radnego Jeleniej Góry i powołany na stanowisko wiceprezydenta miasta. Mandat senatora obejmował z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność oraz Prawa i Sprawiedliwości. Później wstąpił w szeregi PiS. Dwukrotnie obejmował mandat do Sejmiku Województwa Dolnośląskiego. Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności oraz Krzyżem Zasługi.
Bohdan Liksztet (1926 – 2020)
Przez 30 lat dyrektorował Zespołowi Szkół Ekonomiczno-Turystczynych. Poznaniak, w Karkonoszach zakochał się, organizując studenckie obozy i osiadł w Kowarach z żoną warszawianką. Zaczynał jako nauczycioel liceum administracyjno-handlowego, które potem stało się „hotelarzem”. Placówce dyrektorował od 1965 r. i wywinował szkołę do grona najbardziej cenionych w regionie. Po przejściu na emeryturę nadal angażował się zawodowo i społecznie – był prezesem Dolnośląskiego Oddziału Polskiego Zrzeszenia Hoteli. Zaangażowany był też w działalność ekologiczną, która w zatrutej „Celwiskozą” Jeleniej Górze przybrała bardzo konkretną postać – walki o zamknięcie „truciciela”. Walki, która trwała prawie 20 lat, a zakończyła się zamknięciem przedsiębiorstwa. Kwaler Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski.
Czesław Margas (1025 – 2020)
„Strażnik zbiorowej pamięci” – całe zawodowe życie związny z archiwistyką współorganizator i długoletni dyrektor Archiwum Państwowego w Jeleniej Górze. Pocxhodził z Kielecczyzny, a do Jeleniej Góry (oczywiście do archiwum państwowego) trafił już jako student. Ceniono Go w środowisku naukowym – zarówno Jeleniej Góry oraz Dolnego Śląska, jak i całej Polski. Był organizatorem dużej wystawy historycznej w 1958 r., z okazji obchodów 850-lecia Jeleniej Góry, współzakładał Towarzystwo Miłośników Ziemi Jeleniej Góry i Karkonoskie Towarzystwo Naukowe. Przez wiele lat publikował „Kronikę jeleniogórską” na łamach „Rocznika Jeleniogórskiego”, a na naszych łąmach zamieszczał liczne artykuły popularyzujące historię regionu.
Ks. Czesław Misiewicz (1963- 2021) 68 lat
Proboszcz parafii w Kościelniku, kanonik. Był diecezjalnym duszpasterzem pszczelarzy i myśliwych, od lat zaangażowanym w ochronę będących pod jego opieką zabytków. Jego zasługą są odrestaurowane nastawy ołtarzowe, pochodzące z nieistniejącego już dziś kościoła ewangelickiego w Jałowcu, i zakończone niedawno prace konserwatorskie przy średniowiecznym kościele pw. Najświętszej Maryi Panny w Kościelniku Średnim.
Wacław Narkiewicz (1931 – 2021)
Jeden z najwybitniejszych jeleniogórskich fotografów. Był współzałożycielem Jeleniogórskiego Towarzystwa Fotograficznego. Współpracował także z naszą redakcją. Od 1947 r. związany z Jelenią Górą, gdzie zamieszkał po wysiedleniu. Od 1953 na poważnie zajął się fotografią, a w 1961 r. współzakładał Jeleniogórskie Towarzystwo Fotograficzne. Pełnił funkcje w zarządzie Towarzystwa, od 1989 r. był jego członkiem honorowym. Miejsce szczególne w jego twórczości zajmowała fotografia krajobrazowa (w dużej części górska) oraz fotografia kwiatów. Laureat wielu nagród i odznaczeń.
Bogdan Nauka (1957 – 2020)
Polonista, teatrolog, reżyser, wykładowca wrocławskiej PWST. Przez 26 lat był dyrektorem Zdrojowego Teatru Animacji, przez kilka lat pełnił też funkcję dyrektora Teatru Jeleniogórskiego sceny Animacji i dramatycznej im. Norwida, gdy oba teatry były połączone. Zanim trafił do Jeleniej Góry, był kierownikiem literackim i asystentem reżysera we Wrocławskim Teatrze Lalek oraz wykładowcą na wrocławskim wydziale Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Miał też roczny epizod w bibliotece uniwersyteckiej, gdzie pracował w dziale ksiąg dawnych. Gdy obejmował teatr animacji musiał się mierzyć z placówką bez własnej sceny, rozbitym zespołem i opłakanymi finansami. Zostawił teatr z odbudowaną z ruiny siedzibą, z cieszącycm się uznaniem krytykówm i publiczności repertuarem, z zespolem zdobywającym nagrody.
Alina Obidniak (1931 – 2021)
Wielka Dama jeleniogórskiej kultury, legenda jeleniogórskiej sceny teatralnej. Ukończyła studia aktorskie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie, gdzie rozpoczęła się jej wieloletnia przyjaźń z Jerzym Grotowskim. Ukończyła także studia reżyserskie we Wszechrosyjskim Państwowym Instytucie Kinematografii w Moskwie, a także reżyserię filmową w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi. Reżyserowała na deskach teatrów w Polsce oraz za granicą. Była dyrektorką naczelną i artystyczną Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu (1964-1970) oraz Taru im. C.K. Norwida w latach 1973-1988 oraz w 2000. Jako ich dyrektorka przyczyniła się do tego, że jej tetary zaczęły odgrywać ważną rolę również w europejskim życiu teatralnym: w 1978 roku Teatr im. Norwida, jako jedna z nielicznych europejskich scen dramatycznych, został nagrodzony przez krytykę na Festiwalu Teatru Narodów (Théâtre des Nations) w Caracas. Obidniak nawiązała współpracę z uznanymi twórcami, m.in. Henrykiem Tomaszewskim, Krzysztofem Pankiewiczem, Jean-Marie Pradierem i Adamem Hanuszkiewiczem. Zapraszała młodych reżyserów, umożliwiając im debiuty. Odkryła talenty reżyserskie, między innymi Mikołaja Grabowskiego, Waldemara Zawodzińskiego i Krystiana Lupy. Za jej pierwszej dyrekcji zaangażowała do zespołu jeleniogórskiego teatru między innymi Marię Maj, Irenę Dudzińską, Janinę Szarek, Krzysztofa Janczara, Wojciecha Ziemiańskiego, Piotra Skibę, Andrzeja Szczytkę i Krzysztofa Bienia. Zaś za drugiej dyrekcji, ponownie oddała scenę reżyserom młodego pokolenia: Mai Kleczewskiej, Aldonie Figurze i Piotrowi Kruszczyńskiemu. Z jej inicjatywy od 1973 odbywają się coroczne Jeleniogórskie Spotkania Teatralne z udziałem zespołów krajowych i zagranicznych, a od 1983 Międzynarodowy Festiwal Teatru Ulicznego. W 1979 w Jeleniej Górze przy Teatrze im. C. K. Norwida założyła Ośrodek Badań i Praktyk Kulturowych, który miał charakter międzynarodowy i prowadził interdyscyplinarne badania teatralne. Po demontażu systemu komunistycznego w Polsce stała się działaczką feministyczną i wkrótce została polską laureatką nagrody „Kobieta Europy” przyznawanej przez Komisję Europejską. Laureatką kilkudziesięciu nagród w dziedzinie teatru, m.in. nagród za reżyserię na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych oraz nagrody z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru. W 1990 roku pełniła funkcję zastępcy dyrektora w nowo powstałym Ośrodku Grotowskiego we Wrocławiu (dzisiejszy Instytut im. Jerzego Grotowskiego), utworzyła Laboratorium Samorozwoju, była prezesem Stowarzyszenia Centrum Inicjatyw Kulturotwórczych.
Andrzej Patlewicz (1959 – 2021)
Współtwórca i dobry duch Krokus Jazz Festiwalu oraz Ligi Rocka. Znał każdego wykonawcę, cieszył się z sukcesów młodych muzyków, którzy wygrywali konkurs „Powiew młodego jazzu”. Kibicował zwycięzcom Ligi Rocka. Był autorytetem i znawcą różnych gatunków muzyki. Opowiadał o twórcach i ich utworach ze swadą i radością. Skromny, uczynny i kompetentny. Był wybitnym znawcą jazzu o czym mogli się przekonać m.in. słuchacze PRW Wrocław, Muzycznego Radia, czylenicy „Jazz Forum”, także „Nowin Jeleniogórskich”. Miał jeszcze jedna pasję – lotnictwo; często można go było spotkać na aeroklubowym lotnisku.
Adam Pawlikowski (1940 – 2021)
Ceniony i lubiany przez pacjentów lekarz. Świetny fachowiec, dobry człowiek. Pracował już od szesnastego roku życia, także podczas studiów medycznych. Był felczerem, później, jako student, finansowo wspomagał rodziców. We Wrocławiu pracował w pogotowiu ratunkowym. Służbę wojskową odbył w Kołobrzegu, w jednostce Marynarki Wojennej.Na przełomie lat 80/90 był dyrektorem Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Jeleniej Górze. Od 1987 do 2005 roku sprawował funkcję ordynatora Oddziału Chorób Wewnętrznych. Następnie prowadził Poradnię Diabetologiczną w szpitalu w Jeleniej Górze.
Jan Paździora (2021) 85 lat
Radny Rady Miasta Bolesławiec III i IV kadencji, były dyrektor ds ekonomicznych kopalni Konrad. Był autorem wydanej w listopadzie 2011 r. książki „Polska miedź 1945 – 2010”, która odpowiada o początkach i rozwoju Starego i Nowego Zagłębia Miedziowego, katastrofie w Iwinach w 1967 r., najbardziej zasłużonych postaciach związanych z polską miedzią. Dokumentalisty historii polskiej miedzi swoje bogate, prywatne zbiory przekazał w 2010 r. bolesławieckiemu Muzeum Ceramiki.
Małgorzata Puchaczewska ( – 2021)
Była matką dla 30 dzieci. Z mężem prowadzili Rodzinny Dom dziecka w Rębiszowie. Rodzinę Puchaczewskich w kwietniu tego roku dotknął dramat – ich dom spłonął niemal doszczętnie. Ale wszystko zmierzało do dobrego końca. Z całej Polski ludzie słali pieniądze na odbudowę budynku, miejscowi przedsiębiorcy deklarowali wykonanie wielu prac, wsparcie nieśli sąsiedzi, strażacy, władze gminy. Niezmiennie zaangażowana, by dzieciom nic nie brakowało, by mieli dokąd wracać, by żyli otoczeni miłością. Z optymizmem patrzyła w przyszłość, poruszona pomocą, jaką otrzymali.
Roman Prystrom (1942 – 2020)
Jego największą pasją był tenis. Z „białym” sportem związał się na blisko 70 lat, jako zawodnik wyczynowy, organizator i współorganizator turniejów tenisowych, autor publikacji poświęconych tej dyscyplinie. Był też prezesem Wojewódzkiej Federacji Sportu. Podczas 25-letniej sportowej kariery wygrał z dziewięcioma mistrzami i wicemistrzami Polski. W 1972 roku w turnieju „Września” pokonał Wojciecha Fibaka. Jeleniogórski tenisista był deblowym mistrzem Polski juniorów i srebrnym medalistą w grze pojedynczej. Napisał trzy bardzo ważne dla historii jeleniogórskiego sportu monografie: „50 lat jeleniogórskiego tenisa 1946-1996”, „Opowieść o Aesculapie. Zwykła historia niezwykłych ludzi”, „Sportowcy Ziemi Jeleniogórskiej 1945 – 2010”.
Janusz Pytel (1950 – 2021)
Geograf, a w zasadzie kartograf z wykształcenia, pasjonat turystyki i podróży, pomysłodawca nazwy Euroregionu „Nysa”. Kochał też fotografię i z nią wiążą się jego wielkie sukcesy. Był autorem i współautorem wielu wystaw fotograficznych. Otrzymał wiele a nagród, wyróżnień, dyplomów i listów gratulacyjnych. Uczestniczył w pracach jury konkursów fotograficznych. Miejsce szczególne w jego twórczości zajmowała fotografia przyrodnicza, fotografia górska (Karkonosze), fotografia krajobrazowa, fotografia architektury oraz fotografia reportażowa. Kawaler Srebrnego Krzyża Zasługi.
Henryk Rogacki (1950 – 2020)
Samorządowiec i społecznik związany ta katywnością z Lubaniem. Zawodowo zaczynał jako nauczyciel, a potem rozpoczął pracę w policji. Po zakończeniu ponad 20 latniej służby pracował jako pedagog szkolny w lubańskich szkołach. W latach 2001-2010 pełnił funkcję zastępcy burmistrza Lubania, a potem radnego rady miejskiej. Przewodnicząc Komisji Skarg, Wniosków i Petycji w radzie miasta dał się poznać, jako osoba bezstronna, otwara na argumenty i sprawiedliwa. Prężnie działał społecznie. Przede wszystkim w w Polskim Komitecie Pomocy Społecznej (zarząd miejsko-gminny), jako zastępca, a następnie prezes.
Jerzy Sapiela (1952 – 2021)
„Leśny Mocarz”, człowiek ze stali, twardy jak skała. Całe zawodowe życie związany z Nadleśnictwem Szklarska Poręba. Poza rodziną i pracą Jerzy żył pasją – japońską sztuką walki aikido. W 1978 roku w rodzinnej Szklarskiej Porębie założył pierwszą sekcję aikido, dziesięć lat później sekcję w Jeleniej Górze. Z grupą swoich uczniów założył Karkonoskie Stowarzyszenie Aikido. Członek Rady Technicznej przy PFA i wiceprezes tej organizacji. Na stopnie kyu przeegzaminował 882 osoby, na stopnie dan 326 osób. Dwie z nich uzyskały tytuł shidoin, trzy tytuł fukuhidoin. Minister Sportu i Turystyki odznaczył go brązową odznaką „Za Zasługi dla Sportu”, ale dla pana Jerzego najważniejsze było, że jego mistrz Hiroshi Isoyama był z niego zadowolony”. Z rąk radcy ambasady Japonii, Takanashiego Satoru otrzymał dyplom uznania Ministra Spraw Zagranicznych Japonii.
Józef Sarzyński (1944 – 2021)
Przez wiele kadencji był jeleniogórskim radnym, a w latach 1998-2006 wiceprezydentem Jeleniej Góry, pełnił też funkcję wiceprzewodniczącego rady. Zawodowo był dyrektorem Huty Szkła Technicznego w Jeleniej Górze. Zawsze wierny lewicowym poglądom. W samorządzie zajmował się sprawami gospodarczymi i komunalnymi. Jego opinie i jego zdanie liczyło się w bardzo wielu rozstrzygnięciach, a postawę jego szanowali także ludzie, którzy nie unikali z nim polemik i sporów, bowiem uczciwie i transparentnie potrafił przedstawić swoje racje.
Andrzej Szpak (1952 – 2021)
To znowu był rok, gdy musieliśmy żegnać się z redakcyjnym kolegą. Z „Nowinami” związał się w 1985 r., jako fotoreporter, a w niezależnej po 1990 r. redakcji był szefem ds. wydawniczych. W jego bogatej, dziennikarskiej karierze to był jednak tylko epizod. Zaczynał w 1974 r. jako asystent operatora w TVP Wrocław. Od 1977 był operatorem obrazu filmu dokumentalnego i oświatowego. W latach 1978 – 1985 korespondent programów informacyjnych Telewizji Polskiej w Jeleniej Górze i Legnicy. Po 1995 r. założył własną firmę producencką i z powodzeniem tworzył reportaże telewizyjne opisujące trudy życia w górach. Za film o KPN-ie otrzymał wyróżnienie na Przeglądzie Filmów Górskich.
Michał Turkiewicz (1965 – 2021)
Był posłem reprezentującym nasz region, samorządowcem, działaczem lewicy. Urodził się w Sulikowie, ale dorosłe życie związał z Lubaniem. Od 1978 do rozwiązania należał do PZPR, od 1988 do 1990 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego miejskiej rady narodowej w Lubaniu. W pierwszych latach po przemianach politycznych w Polsce pracował jako nauczyciel, ale polityczny i samorządowy temperament nie dał o sobie zapomnieć więc ponownie podjął taką aktywność. W 2001 r. objął stanowisko wiceburmistrza Lubania i z tej funkcji startował w wyborach parlamentarnych. Wyborcy przyznali mu mandat posła i reprezentował nasz okręg w IV kadencji (201 – 2005). Był kandydatem Sojuszu Lewicy Obywatelskiej. W kolejnych wyborach nie startował. W 2006 został powołany na stanowisko prezesa Zakładu Gospodarki i Usług Komunalnych Sp. z o.o. w Lubaniu. Do 2007 był też prezydentem Euroregionu Nysa. W 2010 został radnym powiatu lubańskiego i mandat sprawował do śmierci. W 2001 został kawalerem Złotego Krzyża Zasługi.
Barbara Urbaniak-Marconi (1947 – 2021)
Współzałożycielka i przez wiele lat prezes jednego z najstarszych w Polsce producentów płytek ceramicznych i jednej z najważniejszych firm w regionie – spółki Polkcolorit Piechowice. Karierę zawodową rozpoczęła w 1979 r. jako przedstawiciel handlowego włoskich firm związanych z przemysłem ceramicznym. W 1984 była jednym z założycieli Przedsiębiorstwa Zagranicznego Polcolorit, którym kierowała jako prezes od 1987. W latach 2007-2008 była członkiem rady nadzorczej, potem członkiem zarządu spółki, a od 2013 r. ponownie prezesem. Te funkcję pełniła aż do odsprzedaży w 2017 r. akcji Polcolorit. Regularnie gościła na liście najbogatszych Polek tygodnika Wprost i polskiej edycji Forbsa. W 2016 r. w zestawieniu Wprost notowana na 89. miejscu z majątkiem szacowanym na 19 mln zł.
Przemysław Wiater (1959 – 2020)
Historyk sztuki, muzealnik, doktor nauk humanistycznych. Niedługo przed śmiercią został dyrektorem Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze. Związany ze Szklarską Porębą, przez wiele lat pracował w Domu Carla i Gerharta Hauptmannów w tym mieście. Autor wielu publikacji o historii Dolnego Śląska, ale Karkonosze i Góry Izerskie były na pierwszym miejscu. Członek Kapituły Sudeckiego Bractwa Walońskiego, a także przewodnik sudecki (członek honorowy Gildii Sudeckiej), który z swoją bogatą wiedzą najchętniej dzielił się ze słuchaczami. Zaangażowany samorządowiec, przez wiele kadencji był radnym Rady Miejskiej w Szklarskiej Porębie. Wymyślił ścieżkę edukacyjną biegnącą przez miejsca związane dawniej i dziś z artystami w Szklarskiej Porębie.
Marian Witczak (1936 – 2021)
Legendarny nauczyciel matematyki lubańskiego LO, wybitny działacz społeczny i solidarnościowy. W 1980 r. organizował i szefował „Solidarności” w lubańskiej oświacie. W stanie wojennym działał w Miejskiej Tajnej Komisji „Solidarności” w Lubaniu. O Kolportował nielegalne wydawnictwa. Regularnie przesłuchiwany przez SB. Współorganizował umieszczenie w warszawskim kościele św. Stanisław Kostki poświęconej ks. Popiełuszce tablicy lubańskiej „Solidarności”. Przewodniczył Komitetowi Obywatelskiemu „S” w Lubaniu i organizował kampanię wyborczą przed 4 czerwca 1989 r.. Wymyślił i współorganizował telewizję lokalną w Lubaniu „Studio S”. Włożył wiele wysiłku na rzecz utworzenia w Lubaniu Szkoły Muzycznej. Kawaler Złotego Krzyża Zasługi oraz Krzyża Wolności i Solidarności.
Ryszard Witke (1939 – 2020)
Wybitny skoczek narciarski, uczestnik igrzyskach olimpijskich w Innsbrucku w 1964 r. i w Grenoble w 1968 r. Wygrywał, jako pierwszy Polak, konkursy na skoczniach w Japonii. Urodzony w Sanoku sportową przygodę rozpoczął klubie Sport Budowlani Karpacz (później „Śnieżka”). Był pierwszym skoczkiem z Karkonoszy, który zakwalifikował się do kadry narodowej; w mistrzostwach kraju zdobył złoty, srebrny i cztery razy brązowy medal. W czempionacie globu w 1966 roku w Holmenkollen był siódmy na skoczni 70 m. Dwukrotnie zwyciężył w Memoriale Bronisława Czecha i Heleny Marusarzówny. W Uniwersjadzie w Chamonix w 1964 roku uplasował się na czwartym miejscu. Na arenie międzynarodowej wystąpił po raz ostatni 6 stycznia 1972 roku w Bischofshofen. Po zakończeniu kariery sportowej, zdobył uprawnienia trenerskie i poświęcił się szkoleniu skoczków i kombinatorów norweskich. Prowadził także zajęcia w Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach. Był też rehabilitantem w Dziecięcym Sanatorium Przeciwgruźliczym i sędzią Międzynarodowej Federacji Narciarskiej.
Jacek Włodyga (1941 – 2020)
Samorządowiec, inżynier, sportowiec, działacz sportowy i konstruktor skoczni. Urodzony we Lwowie zaraz po wojnie trafił do Karpacza, gdzie zafascynowało go narciarstwo – najpierw biegowe, potem skoki. W wieku juniorskim został brązowym medalistą MP. Był działaczem Polskiego Związku Narciarskiego i Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, a także prezesem Śnieżki Karpacz. Jako konstruktor i ekspert w dziedzinie budowy skoczni narciarskich projektował profile skoczni w Austrii, Zakopanem, Karpaczu i Wiśle. Zawodowo dyrektorował Zakładowi Badawczo– Wdrożeniowemu Inżynierii Ochrony Środowiska PW w Jeleniej Górze i Wydziałowi Ochrony Środowiska urzędu wojewódzkiego. Miał na koncie patenty i nagradzane publikacje. Pierwszy przewodniczący rady powiatu karkonoskiego (wtedy jeleniogórskiego) po reaktywacji tej struktury samorządowej, a w latach 2002 – 2014 starosta jeleniogórski. W 2008 otrzymał nagrodę Centrum im. Adama Smitha „Najbardziej Podziwiany Starosta 2008 r.
